Werken in Petone

Suuske, staat je boswandeling klaar???

Mensen mensen mensen!!

Dat is weer even geleden!
Toen ik dit verhaal op mijn kamer zat te schrijven wist ik niet eens meer hoe lang geleden.
Met hulp uit NL ben ik er daar achter gekomen dat dat al 8 weken geleden is, het was namelijk op 1 februari in Wellington dat ik mijn laatste verhaaltje geplaatst heb.
Dat was de dag voordat ik ging beginnen bij Smith & Smith in Petone.
Vanuit het internetcafe zijn we toen naar het YHA-hostel in Wellington gegaan waar we moesten slapen omdat we nog geen slaapplek hadden kunnen regelen.
Ik besloot die avond op tijd naar bed te gaan maar dat had helaas weinig zin.
De snurkende bovenbuurman in het stapelbed heeft me vrijwel de gehele nacht wakker gehouden.
Die bovenbuurman was deze keer niet Pieter Nijskens ;).
Goed verrot de ochtend daarna mijn nest uit en aan de gang.. :s
De eerste 2 weken ben ik met ‘Pio’ mobiel bij mensen thuis autoruiten gaan ‘vervangen en reparen’ zoals jullie dat kennen van de radio.
Pio was een beetje de Raymond Kwee van filiaal Petone zeg maar, vooral alles goed hard en grof afwerken/-brassen.
Deze Maori is 31 jaar oud, 1,95m hoog, grof gespierd en heeft kuiten net zo dik als mijn bovenbenen dus het grof werken was voor hem dan ook geen problem.
It’s all good bro, no worries! You’re in New Zealand now heej, no stress! :)
Het weekend na de eerste week had ik vrijdag vrij ivm ‘Whitiangi Day’ en Piet en ik besloten dat weekend langs de oostkust naar Napier te vertrekken.
Vanuit het werk langs de Liquor Store om wat te tikken te scoren en daarna gassen met die handel.
We sliepen de eerste nacht op een hele rustige gratis kampeerplek waar we een (paar) lekker(e) biertje(s) drunken.
De volgende ochtend redden we naar Cape Palliser (het zuidelijkste plekje van het Noorder Eiland) redden.
Het is geweldige hoge en groffe rotspartij met een vuurtorentje waar een zeehondencolony leeft.
Het was een lastig te bereiken plek ivm zandpaden en scherpe bochten, allicht was dat met 4WD geen probleem.
Vanuit de Cape reden we naar het noorden waar tot aan Napier geen zak te beleven was.
Op een paar mooie uitzichten na was het een vrij saaie lange autoruit.
Napier zelf is een mooi stadje met hoge palmbomen (zo hoog heb ik ze nog nooit gezien) en mooie huisjes.
Na een relax weekendje reden we zondag weer terug om maandag weer aan de gang te kunnen.
De weken daarna werd ik met Victor op pad gestuurd en daardoor overgeplaatst naar afdeling Specials.
Victor is een 43 jarige Moari waarmee ik hard gewerkt heb en heeeeel veel lol heb gehad, wat een gek zeg!!
Omdat hij standaard 24-uursdienst heeft en de bus-, vrachtwagen- en graafmachineruiten vaak te zwaar zijn om alleen te plaatsen deed ik ook veel avondklussen.
Het was zwaar om van ‘s morgens 8.00 tot ‘s avonds 23.30 te werken maar ik heb daarmee wel in 2 dagen mijn vakantie naar Samoa verdiend.

In de eerste week met Victor heb ik gelukkig ook een kamer kunnen vinden.
Het leven in een rumoerig hostel is niets als er meer dan 40 uur per week gewerkt moest worden.
Een groot 2persoons bed, grote badkamer, keuken, eigen koelkast, grote achtertuin met BBQ, etc was dus een grote luxe.
Na 3 maanden zwerven was een eigen plek heerlijk!

Na de weken met Victor werd ik overgeplaatst naar het filiaal in Wellington omdat ze daar mensen te kort hadden.
Het was even wennen maar mede omdat ik meteen werd voorzien van nieuw gereedschap (ja Rinus, een nieuwe volle gereedschapskist incl. kitpistool!!!) kon ik gelijk aan het werk en vond ik het wel prettig om een vaste plek te hebben.
De eerste week was vrij zwaar omdat ik veel auto’s moest doen die ik nog nooit eerder gerepareerd had, hier rijden veel auto’s rond waar ze in Nederland nog nooit van gehoord hadden.
Het werken in Wellington is me goed bevallen, mede door mijn werkplaatschef, Deano is zijn naam.
Een kerel die graag een pilsje drinkt en geniet van het ‘Nieuw Zeelandse groen’ en daardoor vaker te laat komt dan op tijd is, het goede voorbeeld noemen ze dat! ;)
Met Dean heb ik ook veel lol gehad want ook hij is zo gek als een deur.

Buiten het werken om zijn we naar het Zomercarnaval in Wellington geweest terwijl jullie goed verkleed in Brabant rondliepen/-zwalkten.
Met Juul en CJ (2 mensen die we in Taupo ontmoet hebben) hebben we genoten van optredens van verschillende bands onder het genot van de biertjes!
Ook zijn Pieter en ik vorige week naar een grote rugbywedstrijd in het stadion van Wellington gaan kijken.
De kaartjes voor de Hurricans vs. Bulls heb ik kunnen regelen met behulp van mijn collega’s van het werk.
Ondanks dat de Hurricanes (Wellington) flink afgeslacht werden was het prachtig om te zien hoe de bomen van kerels elkaar te lijf gingen en elkaar zo hard mogelijk tegen de grond aan probeerde te werken.
In de tribune zaten de supporters van verschillende clubs door elkaar heen op de tribune.
Ook waren er geen grachten, ME, honden en andere veiligheidsmaatregelen getroffen om de supporters tot rust te houden.
Wat doen we in Nederland dan toch verkeerd?? Sylvain, gij n ideetje?? ;)

Het verhaal ga ik mede door de hitte in het internetcafe vrij kort houden.
Omdat ik geen dagboek bij heb gehouden en verder niet heel veel mee heb gemaakt is dit verhaal een beetje een kort rommeltje.
In Samoa zal ik met een cocktail in de hand alles weer even op een rijtje gaan zetten en na terugkomst tijdens de week dat Pieter nog moet werken en ik kan gaan lamzakken zal ik een gestructureerd en uitgebreider verhaal op mijn site zetten!

De foto’s van oa het huisje en de rugbywedstrijd zijn te zien op:
http://jantjetje.hyves.nl/album/38232968/Wereldreis_7_2_maanden_Petone_Wellingt/8PUSzgpi/

Geniet van het beter wordende weer daar want hier word het met de dag kouder en donkerder!

Groetjes vanuit Petone!

Jantje